Ελαστογραφίες

H ελαστογραφία του ήπατος προσθέτει επιπλέον κριτήρια στη διάγνωση ηπατικών βλαβών, όπως είναι η ίνωση από χρόνια ηπατίτιδα ή η κίρρωση ήπατος, και μπορεί να βοηθήσει και στη σταδιοποίηση της νόσου και στην παρακολούθηση της αποτελεσματικότητας των θεραπειών που εφαρμόζονται ανάλογα με την πάθηση.

Βασικό πλεονέκτημα της μεθόδου είναι η επαναληψιμότητα και η δυνατότητα ποσοτικοποίησης των ευρημάτων (Kpa).

Όλοι οι ασθενείς που πάσχουν από χρόνια πάθηση του ήπατος, όπως: χρόνια ηπατίτιδα οποιασδήποτε αιτιολογίας (B, C, αυτοάνοση) αλκοολική ηπατίτιδα, μη αλκοολική στεάτωση του ήπατος, στεατοηπατίτιδα, φαρμακευτική ηπατίτιδα, χολοστατικά σύνδρομα, αιμοχρωμάτωση θα πρέπει να ελέγχονται για την πιθανότητα ίνωσης πριν αναπτυχθεί κίρρωση του ήπατος, έτσι ώστε να προχωρούν άμεσα στην κατάλληλη θεραπεία.

Η ελαστογραφία γίνεται με τη βοήθεια ειδικού υπερηχογράφου και αποτελεί μία εντελώς ανώδυνη, γρήγορη, απλή εξέταση και σε συνδυασμό με τους ορολογικούς δείκτες που ελέγχουν το ήπαρ, μπορεί να αντικαταστήσει τη βιοψία ήπατος σε πολλούς ασθενείς.

Με το έγχρωμο υπερηχογράφημα υψηλής ευκρίνειας των μαστών αναδεικνύεται η βλάβη σε αρχικό στάδιο, αποτυπώνεται η μορφολογία της, οι αιμοδυναμικές παράμετροί της και η σχέση της βλάβης αυτής με τους γύρω ιστούς. Τα μορφολογικά και αιμοδυναμικά χαρακτηριστικά της βλάβης σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι αρκετά για το χαρακτηρισμό της βλάβης σε καλοήθη ή κακοήθη.

Εκεί έρχεται να βοηθήσει η ελαστογραφία, που γίνεται ταυτόχρονα με το υπερηχογράφημα των μαστών, προσθέτοντας επιπλέον κριτήρια για το χαρακτηρισμό της βλάβης. Η ελαστογραφία είναι μία νέα και ιδιαίτερα χρήσιμη τεχνική που επιτρέπει την αξιολόγηση της σκληρότητας των ιστών. Ορισμένες παθήσεις, όπως ο καρκίνος, οδηγούν στην αύξηση της σκληρότητας των ιστών. Ένας φυσιολογικός ιστός δηλαδή, έχει ελαστικά χαρακτηριστικά, ενώ ένας νεοπλασματικός παρουσιάζει σκληρότητα.

Η ελαστογραφία παρουσιάζει μία αναλογία με την ψηλάφηση που εκτελείται από τους κλινικούς γιατρούς για ανίχνευση αλλοιώσεων στο μαστό, με τη διαφορά ότι η κλασική ψηλάφηση είναι μία υποκειμενική εξέταση και εμφανίζει μικρή ευαισθησία στην ανίχνευση των μικρών αλλοιώσεων, ειδικά όταν βρίσκονται σε μεγάλο βάθος από την επιφάνεια του δέρματος. Με την ελαστογραφία λαμβάνονται πληροφορίες για την ελαστικότητα της βλάβης όσο βαθιά κι αν βρίσκεται αυτή.

Πολλές μελέτες αποδεικνύουν ότι η ελαστογραφία αποτελεί το 2ο κριτήριο με το οποίο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αν ένα υπερηχογραφικό εύρημα είναι καλοήθες ή κακοήθες βάσει της σκληρότητάς του. Ο συνδυασμός υπερηχοτομογραφίας και ελαστογραφίας έχει ως στόχο την καλύτερη ανίχνευση και το χαρακτηρισμό του όγκου, με αποτέλεσμα την αποφυγή περιττών βιοψιών, γιατί με την ελαστογραφία μπορούν να μειωθούν οι μη απαραίτητες βιοψίες σε καλοήθεις βλάβες, οι οποίες μπορούν απλώς να μπουν σε παρακολούθηση.

Επίσης, κατά τη διάρκεια βιοψίας δια λεπτής βελόνης, μπορεί, με τη βοήθεια της ελαστογραφίας, να κατευθυνθεί η βελόνα στο πιο σκληρό σημείο της βλάβης και με αυτόν τον τρόπο να μεγιστοποιηθεί η ακρίβεια και η αξιοπιστία της εξέτασης.

Η ελαστογραφία κάνει ασφαλέστερο το χαρακτηρισμό των όζων. Η διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς στηρίζεται στα υπερηχογραφικά χαρακτηριστικά του όζου (υποηχογένεια, μικροαποτιτανώσεις, ασαφή όρια, μεγαλύτερο ύψος από πλάτος) και στην αιμοδυναμική συμπεριφορά του όζου (άναρχη εσωτερική αγγείωση).

Τα κριτήρια όμως αυτά χαρακτηρίζονται από χαμηλή ευαισθησία και ειδικότητα. Με τη βοήθεια της ελαστογραφίας επιλέγονται οι πλέον ύποπτοι όζοι για παρακέντηση, με βάση το βαθμό σκληρότητάς τους Elasto scor: 3 και 4 και πρέπει πάντα να διερευνώνται με βιοψία.

Αντίθετα οι όζοι με elasto scor 1 μπορούν με ασφάλεια να θεωρηθούν καλοήθεις και να μπουν σε παρακολούθηση χωρίς να γίνει FNA.